Πρώτη είσοδος. Σάββατο, 26 Δεκεμβρίου 2020, 8:00 μ.μ.
Όλοι συμφωνούν ότι η επιδημία του κορανοϊού, η οποία εξακολουθεί να μαίνεται και έχει σκοτώσει περισσότερα από 1,7 εκατομμύρια άτομα μέχρι σήμερα, άλλαξε τη ζωή μας.
Πιθανότατα, αυτό το lailapa είναι παρελθόν, αλλά όλοι συμφωνούν ότι πολλά πράγματα στη ζωή μας δεν θα είναι διαφορετικά.
Εξάλλου, όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, είναι καλό να το γνωρίζουμε, ώστε να μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα το παρόν, αλλά και να δούμε την πορεία των γεγονότων πιο κατάλληλα.
Η «ισπανική γρίπη» του 1918
Ακριβώς πριν από 102 χρόνια, μια τρομερή επιδημία κάλυψε τον πλανήτη με εκπληκτική ταχύτητα και ένταση. Εκρήχτηκε σε τρία κύματα, διήρκεσε μόνο 18 μήνες, εξαφανίστηκε τόσο ξαφνικά όσο ξέσπασε. Η λεγόμενη «ισπανική γρίπη».
Εμφανίστηκε για πρώτη φορά την άνοιξη του 1918 και διήρκεσε αρκετούς μήνες. Το πολύ πιο θανατηφόρο δεύτερο κύμα ήρθε στο τέλος του καλοκαιριού և σβήστηκε στο τέλος του ίδιου έτους, ενώ το τρίτο κύμα συνέβη τους πρώτους μήνες του 1919. Υπολογίζεται ότι περισσότερα από 500 εκατομμύρια άνθρωποι μολύνθηκαν, αφήνοντας 50 εκατομμύρια νεκρούς.
Ομοιότητες και διαφορές
Η ισπανική γρίπη δεν γνώριζε σύνορα ή κοινωνικές διαφορές. Ακριβώς όπως ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ ή ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Μπόρις Τζον Ονσον μολύνθηκαν με τον κοροναϊό, το ίδιο έκανε και ο τότε πρωθυπουργός της Παλαιάς Άλμπιον, Ντέιβιντ Λόιντ.
«Παγκόσμιοι αξιωματικοί, βουλευτές, παγκοσμίου φήμης κυρίες πέθαναν από σοβαρή γρίπη σε λίγες μέρες. Όλα τα σχήματα δέχτηκαν επίθεση και τα χαλιά απλώθηκαν στα νοσοκομεία. Μερικά τραμ σταμάτησαν λόγω έλλειψης προσωπικού, όλοι ήταν παρόντες. Οι κινηματογράφοι έκλεισαν για να αποτρέψουν τη μετάδοση της λοίμωξης. Σχολεία. Οι διακοπές που είναι γεμάτες πολυπλοκότητα δεν είναι ούτε διασκεδαστικές ούτε άνετες.Αυτό έγραψε η εφημερίδα «Θεσσαλία» τον Ιούλιο του 1918. “Γιατί φοβόμαστε τη γρίπη;”
Αν και η επιστήμη της ιατρικής ήταν μακριά από σήμερα, τα βασικά μέτρα πρόληψης είναι τα ίδια. Διατηρώντας την απόσταση, αποφεύγοντας τα πλήθη, χρησιμοποιώντας μάσκες και απολυμαντικά. Η εφημερίδα «Θεσσαλία», με βάση τις οδηγίες των ελβετικών εφημερίδων, γράφει: «Η ασθένεια μεταδίδεται μέσω των πτυέλων όταν ο ασθενής βήχει. Μεταδίδεται με ρινικά μίγματα. ” Επομένως απαγορεύεται η επαφή με ασθενείς, և τα μαντήλια πρέπει να βράζονται πριν από την επαναχρησιμοποίηση. Συνιστώνται απόλυτες προφυλάξεις για όσους πάσχουν από βρογχικές και πνευμονικές παθήσεις και για όσους έχουν αναρρώσει πρόσφατα από κρυολόγημα. Η προφύλαξη συνιστάται επίσης μέχρι την πλήρη ανάρρωση, καθώς οι επιπλοκές της πνευμονίας της πλευρίτιδας, που αποτελούν την κύρια αιτία θανάτου στην Ελβετία λόγω αυτής της γρίπης, οφείλονται στην πρόωρη ανάρρωση των ασθενών.. »
Ορισμένες κυβερνήσεις έχουν επιβάλει σοβαρή καραντίνα, όπως η Αυστραλία και η Ισλανδία, με αποτέλεσμα σχετικά λίγους αμάχους, ενώ άλλες όχι, καταλήγοντας σε μια άνευ προηγουμένου τραγωδία με περισσότερα θύματα μετά τον Α ‘Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο, η επιβολή καραντίνας είχε οδυνηρές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες.
Ας δούμε ξανά τι έγραψε η Θεσσαλική εφημερίδα σχετικά με την απαγόρευση συγκεντρώσεων ή το κλείσιμο καταστημάτων και θέσεων εργασίας. «Դ:Δεν πρόκειται μόνο για την αβάσιμη καταστροφή δεκαπέντε καφέ, ούτε για τους 300 καλλιτέχνες του θεάτρου που έχουν καταδικασθεί να χάσουν τα προς το ζην. Η οικονομική ζωή ολόκληρης της πόλης βρίσκεται σε αναταραχή. Πρώτα απ ‘όλα, όσοι κινδυνεύουν να πέσουν θύματα της φοβίας της γρίπης είναι οι υπάλληλοι των καφέ. Οι εργατικές τάξεις είναι υποτονικές, οι οποίες είναι επίσης καταδικασμένες σε κρίσεις πανικού. Διότι, σύμφωνα με τη λογική του χάρτη της αστυνομίας, οι αποθήκες καπνού, τα εργοστάσια καπνού, γενικά, όλα τα εργοστάσια όπου ο εργαζόμενος κερδίζει το ψωμί του, είναι θερμές εστίες θανάτου, ως καφετέριες και θέατρα, σε μέτριες συγκεντρώσεις, με κομμάτια τάβλι και χαρτί. από κολχικίνη, είναι όλα επικίνδυνα. Πώς θα ξεκινήσει ο χειμώνας στις αποθήκες καπνού με αυτό το σπαθί δαμακόληλου αδικαιολόγητου πανικού; Έτσι, χιλιάδες εργαζόμενοι, με καλή πίστη, δεν είναι καταδικασμένοι σε προβλήματα; Και η οικονομική δυσκολία δεν είναι ο καλύτερος βοηθός για την ασθένεια; ».
Ο «πόλεμος» της μάσκας
Και τότε, όπως σήμερα, σε περιόδους επιδείνωσης, η μάσκα ήταν υποχρεωτική σε μέρη. Και τότε, όπως σήμερα, υπήρχαν εκείνοι που αρνήθηκαν τη μάσκα. Το πρόστιμο για τους παραβάτες ήταν 10 $ ή 10 ημέρες στη φυλακή. Στην παρακάτω φωτογραφία, από τα Κρατικά Αρχεία του Σαν Φρανσίσκο, βλέπουμε έναν αστυνομικό να απειλεί το δάχτυλο ενός πολίτη χωρίς μάσκα.
Η φωτογραφία του 1918 δείχνει μια μεγάλη σειρά από πολίτες του Σαν Φρανσίσκο που φορούν μάσκες. Υπάρχουν πινακίδες στο κατάστημα: INFLUENZA ΦΟΡΕΤΕ ΤΗ ΜΑΣ. Δυστυχώς, όπως σήμερα, οι άνθρωποι παρατάσσονται σε πλήθη.
Υπήρχαν άνθρωποι εκείνη την εποχή που αρνήθηκαν να φορέσουν μάσκα. Η δράση της οργάνωσης Anti-Box League καταγράφηκε στις εφημερίδες Amanak, ζητώντας συνάντηση ενάντια στη μάσκα.
Τα μέλη και οι υποστηρικτές της οργάνωσης ισχυρίστηκαν ότι δεν υπήρχε επιστημονική απόδειξη προστασίας από τη μάσκα, ότι η χρήση της θα μπορούσε να είναι επικίνδυνη, ότι ο εξαναγκασμός ήταν παραβίαση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Βλέπουμε πολλές εφημερίδες της εποχής να προσκαλούν τους ανθρώπους στην επιδημία: να κρύβουν αρνητικές συγκεντρώσεις.
Πηγές: “Γιατί φοβόμαστε τη γρίπη; ” Συλλογικός τόμος που εκδόθηκε από το Metaichmio το 2009, επιμέλεια KI Gourgoulianis, Καθηγητή Πνευμονολογίας, Πρύτανη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Αρχείο του Σαν Φρανσίσκο